Бояд гуфт, ки ин сана аз соли 2002 инҷониб бо ташаббуси Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таҷлил мегардад. Зеро устод Абӯабдуллоҳ Рӯдакӣ асосгузори адабиёти классикии тоҷик маҳсуб шуда, чун нобиғаи беназири таърихи миллати тоҷик шинохта шудааст. Яке аз хидматҳои ин абармарди адабиёт бо осори бебаҳояш он аст, ки дар таҳкими сулҳу дӯстӣ ва дӯст доштани обу хоки ватан саҳми шоиста гузоштааст. Дар ин вазъияти ногувор, ки имрӯзҳо Тоҷикистон бинобар ҳуҷуми мусаллаҳонаи Қирғизистон ба он гирифтор аст, панду андарзи Одамушшуаро беш аз ҳар вақти дигар ба мо заруранд ва моро ба сабурию таҳаммулпазирӣ даъват менамоянд:
Чун теғ ба даст орӣ, мардум натавон кушт,
Наздики Худованд бадӣ нест фаромушт.
Ин теғ на аз баҳри ситамгорон карданд,
Ангур на аз баҳри набид аст ба чархушт.
Исо ба раҳе дид яке кушта фитода,
Ҳайрон шуду бигрифт ба дандон сари ангушт.
Гуфто, ки “киро куштӣ, то кушта шудӣ зор?
То боз кӣ ӯро бикушад, он ки туро кушт?”
Ангушт макун ранҷа ба дар кӯфтани кас,
То кас накунад ранҷа ба дар кӯфтанат мушт.
